‘Mooiste tijd van mijn leven’
Tegenover mij zit dan ook op het oog een tevreden man. De zeventig gepasseerd en nog altijd heel actief voor ‘zijn’ volleybalvereniging. Toch is het niet meer zoals voorheen. Vier jaar geleden overleed zijn vrouw Tineke. Ze trouwden in 1969, kregen met Agnes en Rolf twee kinderen en hadden het erg naar de zin. Zeker toen Gerrit acht jaar geleden, toen hij 63 was, met werken kon stoppen. ‘Tineke en ik hadden plannen gemaakt wat we allemaal wilden gaan doen. Vooral veel erop uit en van de wereld zien. Dat hebben we toen ook volop en met veel enthousiasme gedaan. Dat was geweldig. Ik durf te zeggen dat het de mooiste tijd van mijn leven was. Het is ontzettend jammer dat Tineke er niet meer is.’
Slokdarmkanker
Gerrit vertelt dat slokdarmkanker ervoor zorgde dat ze ziek werd en drie maanden later overleed. ‘Chemotherapie had geen nut werd ons al direct verteld. Ze heeft maar drie weken ziek op bed gelegen. Het ging zo ontzettend snel. Je kunt je daar vooraf geen voorstelling van maken. Ik mis haar elke dag.’ Gerrit vertelt het vrij emotieloos, maar zijn zorgvuldig gekozen woorden maken indruk en zetten aan tot denken. ‘Ja, dat kan iedereen overkomen en je kunt er helemaal niets aan doen. Het is gewoon pech hebben.’ Wie echter denkt dat Gerrit een uitgebluste en een treurige, oudere man is, heeft het mis. Hoewel niet meer zo strijdvaardig en energiek, nog steeds is Gerrit Schraa actief voor zijn club Olhaco. En bovenal geniet hij van zijn twee kinderen en vijf kleinkinderen die allemaal in de buurt wonen. ‘Ja, dat is een zegen en een geweldige rijkdom.’
Oliehandel
Gerrit Schraa is geboren en getogen in Hoogeveen. Na de lagere school ging hij naar de lts en volgde daar de schildersopleiding. Tien jaar lang hanteerde hij de verfkwast, maar van binnen schreeuwde de roep om wat anders. ‘De verkoop trok me enorm en ik werd vertegenwoordiger bij een oliehandel. Het hele Noorden was mijn werkterrein en ik moet zeggen, dat ging me goed af. Later ben ik adviseur en begeleider van vertegenwoordigers geweest. Al met al een prachtige en vooral ook leerzame periode.’
Scheidsrechter
Volleybal ging vanaf 1962 zijn leven mede beheersen. ‘Nooit was er een andere sport die me zo boeide. Rolf, mijn zoon, ging wel op voetbal, maar daar had ik niet zoveel mee.’ Gerrit werd in 1962 lid van Olhaco en speelde in het vijfde herenteam. ‘Ik had al snel door dat ik geen hoogvlieger was en besloot om scheidsrechter te worden.’ Zoals gezegd schopte hij het tot het hoogste niveau in Nederland, de eredivisie. Bij Olhaco werd Gerrit in 1985 bestuurslid, waarna hij elf jaar voorzitter van de vereniging was. Al met al vervulde hij ruim vijfentwintig jaar een bestuursfunctie. En binnen de volleybalbond was hij bijna dertig jaar actief als bestuurder en zorgde er als docent ook voor dat honderden volleyballers de fijne kneepjes van het fluiten van wedstrijden onder de knie kregen.
Erelid
Een aantal jaren terug werd Gerrit Schraa, vanwege zijn vele verdiensten, benoemd tot erelid van Olhaco. Een titel waar hij blij mee, maar ook wel trots op was. En nu anno 2017 maakt hij als secretaris alweer een aantal jaren deel uit van het bestuur. ‘Ach ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik heb er nog steeds plezier in. Ben zeker drie keer per week bij de club. Ook de meeste zaterdagen, want er is altijd wel wat te doen. Met de instelling van Tineke heb ik enorm geluk gehad, want als het om volleybal ging kon ik altijd mijn gang gaan. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor.’
Geschiedenis
Op tafel liggen een paar grote, zware, uitpuilende mappen. ‘Ben nu bezig met de geschiedenis van de vereniging te ordenen. Dat is een hele klus. Heb denk ik wel tien van zulke mappen. Het zijn meer dan vijftienhonderd krantenknipsels. Het is niet altijd even goed bijgehouden, maar het geeft een prima beeld van het wel en wee van de vereniging. Met mooie hoogtepunten, maar natuurlijk ook dieptepunten. Bijvoorbeeld de beginjaren dat Olhaco in de eredivisie speelde. Nu zitten we daar weer dicht tegenaan en dat is op zich een geweldige prestatie omdat dit bereikt is met bijna alleen spelers uit Hoogeveen. Aan vergoedingen doen we niet. Dat zou een eventuele de stap naar de eredivisie erg lastig maken. Promotie is dan ook geen doel op zich. Dat kost erg veel geld. Maar ik geniet nog altijd erg van het volleybal en de sfeer bij de vereniging. Trammelant van supporters kennen we niet. Ik zou ze alleen wel wat fanatieker willen hebben, maar dat was en is nog steeds jammer genoeg erg lastig. Het publiek vindt het allemaal mooi als het goed gaat, maar dat hoor je tijdens de wedstrijd veel te weinig. Genieten doe ik ook van de kleinkinderen waarvan er drie op volleybal zitten. Ja een beetje talent zit er wel in. Wie weet, misschien schoppen ze het wel ver. Verder dan wat ik gepresteerd heb, maar dat is niet zo moeilijk.’